Mistrzostwa świata 2008 ← 2009 → 2010
Liczba uczestników	32
Miejsce	Crucible Theatre, Sheffield
Zwycięzca	John Higgins
II miejsce	Shaun Murphy
Najwyższy break	147 Stephen Hendry
Rozegrane mecze	31[1]

Crucible Theatre, miejsce rozgrywania turnieju

John Higgins – zwycięzca turnieju

Shaun Murphy – wicemistrz świata

Stephen Hendry – zdobywca najwyższego breaka (147 punktów)

Mistrzostwa Świata w Snookerze 2009 (The 2009 Betfred.com World Snooker Championship) – 76. edycja mistrzostw świata w historii tej dyscypliny sportowej, która odbyła się w dniach 18 kwietnia – 4 maja 2009 roku w Crucible Theatre w Sheffield. Były ósmym, ostatnim turniejem rankingowym sezonu snookerowego 2008/2009. Zwycięzca turnieju otrzymał 10 tysięcy punktów rankingowych oraz 250 tysięcy funtów brytyjskich. Obrońcą tytułu był lider listy rankingowej Ronnie O’Sullivan. W fazie głównej turnieju wzięło udział 32 zawodników, 16 graczy miało zapewniony udział w I rundzie z racji miejsca w pierwszej szesnastce listy rankingowej, pozostała szesnastka wywalczyła miejsce w mistrzostwach grając w kwalifikacjach.

Z powodu kryzysu ekonomicznego, w jakim znalazł się snooker, turniej po raz pierwszy od 1975 roku miał nie mieć sponsora tytularnego^[2], jednak w kwietniu 2009 roku Światowy Związek Snookera podpisał umowę z firmą bukmacherską. Począwszy od roku 2009 i przez kolejne cztery lata głównym sponsorem Mistrzostw świata będzie Betfred.com^[3].

Mecze kwalifikacyjne odbyły się w dniach 25 lutego – 4 marca oraz 8–10 marca 2009 roku w English Institute of Sport w Sheffield.

Organizacja turnieju |

Losowanie |

Losowanie par pierwszej rundy zostało przeprowadzone 11 marca 2009 roku (o godzinie 9:45 GMT). Relacja była transmitowana na żywo w BBC Radio Sheffield^[4].

Nagrody |

Nagrody były wypłacane w funtach brytyjskich. Nagrody za osiągnięcie danej fazy turnieju nie sumowały się, nagrody za breaki były wypłacane niezależnie od osiągniętej fazy rozgrywek, przy czym obowiązywały dwie stawki: za breaki osiągnięte w kwalifikacjach i breaki osiągnięte w fazie głównej turnieju.

Nagrody za osiągnięcie danej fazy turnieju

• Zwycięzca turnieju otrzymał: 250 000 £


• Wicemistrz (runner up): 125 000


• Półfinaliści: 52 000


• Ćwierćfinaliści: 24 050


• Ostatnia 16: 16 000


• Ostatnia 32: 12 000


• Ostatnia 48: 8200


• Ostatnia 64: 4600

Nagrody za breaki

Za najwyższy break w fazie głównej turnieju organizatorzy płacili 10 000 £, zaś za najwyższy break w fazie kwalifikacyjnej 1000. Nagroda za breaka maksymalnego wynosiła 147 000 lub 5000 £ (jeżeli padłby w fazie eliminacyjnej).

Suma nagród

Łączna zarezerwowana pula nagród to 1 111 000 funtów (milion sto jedenaście tysięcy)^[5].

Punkty do rankingu |

• Zwycięzca turnieju otrzymał: 10000 punktów rankingowych.


• Wicemistrz (runner up): 8000 punktów rankingowych.


• Półfinaliści: 6400 punktów rankingowych.


• Ćwierćfinaliści: 5000 punktów rankingowych.


• Ostatnia 16: 3800 punktów rankingowych.


• Ostatnia 32: 2800 punktów (w przypadku zawodników nierozstawionych) lub 1400 (w przypadku zawodników rozstawionych).

Punktowane były również poszczególne fazy kwalifikacji, przy czym jeżeli rozstawiony zawodnik (grający pierwszy mecz w eliminacjach) przegrywał spotkanie wówczas dostawał połowę punktów przewidzianych za udział w danej fazie kwalifikacji. Punktacja prezentowała się następująco:

• Ostatnia 48: 2300 punktów rankingowych (1150 dla zawodnika rozstawionego).


• Ostatnia 64: 1800 punktów rankingowych (900).


• Ostatnia 80: 1300 punktów rankingowych (650).


• Ostatnia 96: 800 punktów rankingowych (400).

Sędziowie |

Ceny biletów |

Bilet na mecze kwalifikacyjne (ważny przez cały dzień) kosztował 7,5 funta^[7].

Ceny biletów na mecze fazy głównej przedstawiały się następująco:

1. 
   12 funtów za: jedną sesję (poranną lub popołudniową) meczu I rundy lub II rundy.


2. 
   17 funtów za: jedną sesję (wieczorną) meczu I lub II rundy.


3. 
   18 funtów za: jedną sesję (poranną lub wieczorną) meczu ćwierćfinałowego.


4. 
   23 funty za: jedną sesję (wieczorną) meczu ćwierćfinałowego oraz za jedną sesję (poranną lub popołudniową) meczu półfinałowego.


5. 
   30 funtów za: jedną sesję (wieczorną) meczu półfinałowego.


6. 
   42 funty za: I, II i III sesję meczu finałowego (jest to kolejno: popołudniowa, wieczorna i popołudniowa sesja).


7. 
   55 funtów za IV (wieczorną) sesję meczu finałowego.

Bilety (na większość meczów w fazie głównej) rozeszły się niemal natychmiast^[8].

Uczestnicy |

Zakwalifikowani z listy rankingowej |

W turnieju najwyżej rozstawiany jest obrońca tytułu. W roku 2009 był nim Ronnie O’Sullivan, który jednocześnie był wówczas liderem światowej listy rankingowej na sezon 2008/09.

	Państwo	Liczba repr.	% uczestników
	Anglia	18	56,25%
	Szkocja	5	15,625%
	Irlandia Północna	3	9,375%
	Chiny	2	6,25%
	Walia	2	6,25%
	Australia	1	3,125%
	Hongkong	1	3,125%

Wyłonieni w ramach kwalifikacji |

Uczestnicy wyłonieni w kwalifikacjach (w nawiasie numer zajmowany na liście rankingowej):

Przewidywania bukmacherów przed rozpoczęciem turnieju |

Główny sponsor turnieju, Betfred.com następująco oceniał szansę poszczególnych zawodników na zdobycie tytułu Mistrza świata (stan z 12 kwietnia 2009, stawki są podane w systemie dziesiętnym decimal):

Przebieg turnieju |

Przebieg rundy pierwszej |

18 kwietnia |

Tego dnia całe swoje spotkanie rozegrał obrońca tytułu^[9] – Ronnie O’Sullivan ze Stuartem Binghamem. Faworytem tego spotkania był O’Sullivan, w sezonie 2008/2009 (do MŚ) rozegrał on ponad 2 razy więcej frame’ów niż jego rywal i wbił 33 turniejowych breaków stupunktowych (Bingham zaś tylko 2)^[10]. Mecz był zaplanowany na sesję poranną i wieczorną^[9]. Po pierwszej sesji tego pojedynku był wynik 6:3 (2:2 do przerwy) dla O’Sullivana, wyniki poszczególnych partii: 69-9 (61), 140-0 (140), 1-103 (67), 4-61, 32-101 (58), 74-48, 73-23, 104-0 (104), 74-29 (73)^[11]. W wieczornej sesji mecz został dokończony, rozegrano 6 partii, z czego 4 wygrał Ronnie O’Sullivan zwyciężając tym samym w meczu 10:5 i awansując do drugiej rundy. W sesji wieczornej obaj zawodnicy zdobyli breaka stupunktowego. Wyniki poszczególnych frame’ów: 78-16 (78), 0-84 (80), 0-100 (100), 103-0 (94), 143-0 (100), 119-0 (97)^[11][12].

W sesji porannej pierwszą sesje swojego meczu miał rozegrać Mark King oraz Rory McLeod, mecz jednak został przerwany po 6 partiach (przy stanie 3:3), gdyż w przeciągu niespełna 4 godzin udało się rozegrać tylko 2/3 przewidzianych na tę sesję frame’ów. Mecz został wznowiony o godzinie 11:00 w dniu 19 kwietnia. Wyniki partii: 27-59, 76-30 (70), 73-27 (61), 71-47, 31-68, 40-73^[11].

Stephen Hendry oraz Mark Williams rozpoczęli swój mecz w sesji popołudniowej. Hendry prowadził do przerwy 3:1, jednak całą sesję przegrał 4:5. Wyniki poszczególnych partii sesji: 99-25 (72), 67-12, 0-75 (75), 70-6 (61), 73-1, 0-74 (57), 32-86, 15-67 (66), 30-66^[13].

W drugim pojedynku rozgrywanym w sesji popołudniowej tego dnia Graeme Dott – Barry Hawkins było 4:5. Wyniki poszczególnych partii tej sesji: 0-122 (82), 71-33, 87-0 (71), 7-56, 42-78 (50), 1-143 (129), 112-0 (82), 92-0, 15-68 (67)^[11].

W sesji wieczornej swój mecz rozpoczął Allister Carter z Gerardem Greenem. Do przerwy był wynik 3:1 dla Cartera, zaś po 9 partiach zawodnik ten prowadził 6:3. Wyniki frame’ów: 68-22, 74-5, 62-45, 48-67, 89-0 (89), 91-17 (91), 65-6 (53), 0-100 (62), 17-61^[11].

19 kwietnia |

W sesji porannej mecz rozpoczął Martin Gould z Markiem Allennem. Do przerwy prowadził 3:1 Allen, zaś po 9 partiach prowadził on 7:2. Wyniki poszczególnych partii: 49-69 (69), 19-83 (65), 75-12 (71), 39-73, 14-84, 0-77 (77), 0-129 (129), 1-99 (52), 62-57^[11].

Drugą sesje spotkania rozegrał również Mark King z Rory McLeodem. Rozegrano 8 partii tego meczu, po których był wynik 9:5 dla Kinga. Wyniki poszczególnych partii: 31-81, 72-43 (66), 114-0 (114), 129-0 (75, 50), 76-1 (67), 31-64, 72-0 (65), 68-14 (54)^[11].

W sesji popołudniowej zakończył się mecz Allister Carter – Gerard Greene wynikiem 10:5 dla Cartera. Wyniki partii tej sesji: 19-60 (52), 67-66, 84-0 (68), 2-91 (55), 77-71, 82-31^[11].

Swój pojedynek rozpoczął Mark Selby oraz Ricky Walden, do przerwy był wynik 3:1 dla Selby’ego, wygrał on również całą sesję 6:3, wyniki poszczególnych partii: 75-35, 85-0, 0-90 (90), 77-8, 95-6 (61), 0-113 (78), 84-6 (62), 36-74 (52), 74-53 (53 Selby)^[11].

W sesji wieczornej mecz dokończali: Stephen Hendry i Mark Williams. Hendry’emu udało się wygrać pięć partii z rzędu i doprowadzić od stanu 5:7 do 10:7. Wyniki frame’ów tej sesji: 60(51)-64, 74(65)-8, 14-71(42), 70(51)-69, 100(83)-20, 68(53)-54, 77(53)-40(40), 64-54^[14].

W drugim spotkaniu sesji wieczornej, swój pojedynek dokończyli: Graeme Dott i Barry Hawkins. Hawkins prowadził po pierwszej sesji 5:4, jednak po wznowieniu pojedynku udało mi się wygrać 3 partie i ostatecznie mecz przegrał 8:10. Wyniki partii tej sesji (Dott – Hawkins): 95(70)-41, 0-105(105), 91(91)-0, 104(95)-5, 70(69)-45, 0-75(75), 45(37)-85(84), 83-8, 70(46)-63(63).

Zakończył się również mecz Marka Kinga i Rory McLeoda. Ostatecznie King zwyciężył w tym meczu 10:6. Mecz został dokończony w trzeciej (nieplanowanej) odsłonie, ze względu na wolne tempo rozgrywania pojedynku^[15].

20 kwietnia |

W sesji porannej zakończył się mecz Mark Allen – Martin Gould. Allen zwyciężył 10:6. Wyniki partii: 41-96 (87), 0-90 (90), 8-77 (74), 68-17, 102-21 (84), 1-96 (68), 88-9 (88).

Rozpoczął się mecz Marco Fu – Joe Swail. Pierwszą sesję pojedynku wygrał Fu, 5:4. Wyniki poszczególnych frame’ów: 111-4 (111), 0-84 (54), 80-1, 20-72, 6-81, 88-6 (87), 74-56, 0-91 (50), 124-0 (124).

W sesji popołudniowej dokończony został pojedynek Mark Selby – Ricky Walden. Selby kontrolując kilku frame’ową przewagę zakończył mecz na swoją korzyść wynikiem 10:6. Zdobywając w tej sesji 3 breaki stupunktowe. Wyniki poszczególnych frame’ów: 127-0 (127), 9-71, 74-11 (58), 0-100 (100), 117-15 (117), 0-78, 117-7 (101)^[14].

W drugim meczu sesji popołudniowej rozgrywany był mecz pomiędzy dwoma reprezentantami Chin: Ding Junhui i Liangiem Wenbo. Odsłona tego pojedynku zakończyła się minimalnym zwycięstwem Dinga 5:4. Wyniki frame’ów: 76-7 (71), 49-61, 68-50, 64-31, 69-49, 16-110 (90), 4-95 (95), 61-48, 59-71^[14].

Wieczorem zakończył się pojedynek Marco Fu – Joe Swail. Reprezentant Hongkongu pokonał nierozstawionego Swaila 10:4. Po meczu Fu powiedział: I was able to play to the same standard as I did this morning, I was hitting the ball very well and making a lot of breaks, my safety was good and overall I’m quite happy with my game and that I was able to do that on the match table. (Mogłem grać trzymając te same standardy co rano, uderzałem bile bardzo dobrze i robiłem mnóstwo breaków, moja gra na odstawnych była dobra i ogólnie jestem zadowolony z mojej gry, co mogłem pokazać podczas tego meczu na stole)^[16].

Rozpoczął się mecz Joe Perry – Jamie Cope. Pomimo iż Perry był w tym spotkaniu zawodnikiem rozstawionym, to według całosezonowych statystyk miał zbliżone osiągnięcia do Cope’a (podobna liczba rozegranych frame’ów)^[10]. Sesję tego meczu wygrał minimalnie Perry 5:4; wyniki partii: 40-61, 67-46, 79-0 (79), 71-60, 64-41, 12-66, 0-71 (71), 119-0 (110), 0-81 (81)^[14].

21 kwietnia |

W sesji porannej zakończył się mecz Ding Junhui – Liang Wenbo. W pojedynku dwóch Chińczyków lepszy okazał się rozstawiony w turnieju Junhui, który zwyciężył w meczu 10:8 (od stanu 7:8). Wyniki frame’ów: 82-8 (58), 73-52 (72, 52), 0-128 (51,77), 0-72 (68), 0-73, 20-91 (91), 112-22 (111), 100-0 (91), 92-14 (63)^[14].

Na drugim stole rozpoczął się mecz Peter Ebdon – Nigel Bond. Pojedynek był toczony w wolnym tempie i sesja zakończyła się po ośmiu z dziewięciu zaplanowanych frame’ów. Niespodziewanie prowadził niżej w rankingu notowany Bond 5:3 (3:1 do przerwy). Wyniki frame’ów (Ebdon – Bond): 58(54)-66, 113(113)-0, 6-74(74), 52-79(43), 95(65)-0, 24-65(37), 28-83(60), 62(36)-48(44)^[14].

W sesji popołudniowej zakończył się mecz Joe Perry – Jamie Cope. Ubiegłoroczny półfinalista, Perry, wygrał tylko jednego frame’a i został pierwszym rozstawionym zawodnikiem, który pożegnał się z turniejem. Cope okazał się lepszy w sześciu spośród siedmiu partii drugiej sesji i pewnie awansował do II rundy, zwyciężając ostatecznie 10:6. Wyniki frame’ów: 0-85(81), 56(32)-75(75), 30-79(78), 76(60)-25, 31-73(73), 32-71(50), 4-71(37)^[14].

Również w sesji popołudniowej swój mecz rozpoczęli Shaun Murphy i Andrew Higginson. Tę odsłonę spotkania wygrał nieznacznie Murphy (5:4). Wyniki frame’ów: 37-65, 77-20, 128-1 (123), 20-85 (60), 62-27, 65-21 (54), 61-71 (Murphy 56) 14-69, 68-9^[14].

W sesji wieczornej grę wzowili Peter Ebdon i Nigel Bond. Ebdonowi udało się wygrać dwa pierwsze frame’y, jednak później partie wygrywał już tylko Bond, który zwyciężył w meczu 10:5. Wyniki partii: 1-7, 55-37, 0-79 (58), 39-63, 56-72, 34-83, 13-62^[14]. Po meczu Bond powiedział m.in.: I feel that I played ok. throughout the match but it I knew it was going to be tough game today because Peter is a quality player and he makes it very difficult for you, even if he’s not on top form, it is hard to beat him. (Czułem, że grałem dobrze przez cały mecz, ale wiedziałem, że to będzie trudna gra dzisiaj, Peter jest wartościowym zawodnikiem i zawsze sprawia problemy, nawet jeżeli nie jest w szczytowej formie, trudno go pokonać)^[17].

Rozpoczął się mecz Neil Robertson – Steve Davis. Ta odsłona zakończyła się zwycięstwem Robertsona 7:2 Wyniki poszczególnych frame’ów: 61-9, 81-0 (73), 0-76 (51), 71-25 (53), 83-25 (69), 62-50, 88-0 (88), 18-74 (59)^[14].

22 kwietnia |

W porannej sesji mecz rozpoczął Ryan Day i Stephen Lee. Day zdecydowanie zwyciężył sesję 6:3. W 9 partiach padł tylko jeden break powyżej 50 punktów. Wyniki partii: 57-66, 98-9, 84-13 (65), 72-42, 59-57, 82-2, 8-78, 120-0, 31-77^[14].

W drugim meczu sesji porannej Shaun Murphy dokończał swój pojedynek z Andrew Higginsonem. Murphy już na początku sesji stracił swoją przewagę z poprzedniego dnia, zaś po czterech frame’ach przegrywał w meczu 6:7. Po wznowieniu gry Murphy zdominował grę, wygrywając kolejne trzy partie. Higginsonowi udało się odrobić tylko jednego frame’a i ostatecznie przegrał mecz do 8. Wyniki partii tej sesji: 52-65, 10-80 (66), 69-41, 12-71, 68-35, 81-34 (69), 129-1 (101), 26-65(64), 72(69)-17^[14].

Po meczu Murphy przyznał, że problemy osobiste miały wpływ na jego grę. Anglik jest w separacji ze swoją żoną Claire, która ma zamiar wnieść oficjalną sprawę rozwodową jeszcze w trakcie trwania mistrzostw^[18].

W sesji popołudniowej dokończono mecz Neil Robertson – Steve Davis. Australijczyk pewnie wygrał trzy frame’y, brakujące mu do końcowego triumfu i ostatecznie pokonał sześciokrotnego mistrza świata 10:2. Wyniki frame’ów: 71-19, 126(125)-0, 63-10^[14]. Robertson po meczu powiedział między innymi: I was pleased overall how I played, but I did the damage in the first session. I was very happy with my safety game in the match because although Steve is past his best, he still makes it very tough for you out there, and because my safety was good it created a lot of chances, which on the whole, I scored well from them (Ogólnie byłem zadowolony z tego jak grałem, ale miałem straty w pierwszej sesji. Byłem bardzo zadowolony z mojej gry na odstawnych. Mimo tego, że najlepszy okres Steve ma już za sobą, to jednak wciąż jest bardzo trudnym przeciwnikiem, a dzięki moim odstawnym, stworzyłem sobie dużo szans, z których mogłem dobrze punktować)^[19].

Równocześnie swój mecz rozpoczęli John Higgins i Michael Holt. Rozstawiony Higgins przegrywał do przerwy 1:3, ale ostatecznie udało mu się rozstrzygnąć sesje na swoją korzyść, doprowadzając od stanu 2:4 do 5:4. Wyniki partii: 88-1 (88), 56-72, 0-102 (102), 56-83, 73-1 (53), 0-71 (71), 67-42, 91-0 (91), 68-2^[14].

W sesji wieczornej zakończył się mecz Ryan Day – Stephen Lee. Podobnie jak w pierwszej sesji Day kontrolował spotkanie, oddając rywalowi tylko jednego frame’a i wygrywając całe spotkanie 10:4. Wyniki partii: 86-0 (86), 0-98, 79-36, 72-60, 72-23^[14].

Wieczorem rozpoczął się też mecz dwóch szkockich zawodników: Stephena Maguire’a i Jamie Burnetta. Rozstawiony Maguire doprowadził do przewagi 6:1, ale jego rywal wygrał dwa ostatnie frame’y i zmniejszył stratę do trzech partii. Wyniki framenów: 98-0 (98), 1-78 (58), 88-10 (50), 68-1 (68), 96-0 (96), 50-2, 106-1 (101), 58-66, 0-83 (76)^[14].

23 kwietnia |

Tego dnia nie były rozgrywane mecze w sesji porannej.

W sesji popołudniowej swój mecz dokończyli John Higgins i Michael Holt. Dwukrotny mistrz świata kontrolował przebieg wydarzeń na stole i wygrał pięć z sześciu rozegranych frame’ów, a w efekcie cały mecz 10:5. Wyniki poszczególnych partii: 63(43)-55, 56-57(38), 79(44)-4, 139(131)-0, 68(68)-0, 80(80)-53(49)^[14]. Po meczu Higgins powiedział, że wbrew temu co sugeruje wynik mecz nie był dla niego prosty, dodał również, że chciałby następnie dnia potrenować ze Stephenem Maguire’em przed kolejnymi spotkaniami^[20].

W sesji wieczornej zakończył się mecz Stephen Maguire – Jamie Burnett. Rozstawiony z numerem drugim Maguire oddał rywalowi tylko dwie partie i rozstrzygnął pojedynek na swoją korzyść 10:5. Wyniki frame’ów: 122(122)-0, 67(48)-8, 65-71(37), 109(75)-0, 28-60(48), 127(127)-0^[14]. Po meczu Maguire odpowiadając na pytania, następująco ocenił swoją grę w tym spotkaniu: I played well, I scored well, my long potting was great and I potted a few long ones and won frames in one visit. I won the last frame of the match with a century which was pleasing. I played well the whole match, especially the first session. I lost a bad frame at 6-1, making a schoolboy error stretching on the yellow, and all of a sudden it was 6-3. I was lucky the interval came then. (Grałem dobrze, punktowałem dobrze, moje długie wbicia były świetne, wbiłem kilka długich bil i wygrywałem partię jedną wizytą przy stole. Ostatni frame w meczu wygrałem z breakiem stupunktowym, co było bardzo przyjemne. Grałem dobrze przez cały mecz, szczególnie w pierwszej sesji. Przegrałem kiepską partię przy stanie 6:1, popełniając szkolny błąd na żółtej, i nagle zrobiło się 6:3. Miałem szczęście, że wtedy był koniec sesji)^[21].

Przebieg rundy drugiej |

23 kwietnia |

W sesji popołudniowej rozpoczął się pierwszy mecz II rundy, w którym zmierzyli się Stephen Hendry i Ding Junhui. Obaj zawodnicy spotkali się w tej samej fazie turnieju w ubiegłym roku; wówczas wygrał Hendry 13:7. Sesja miała bardzo wyrównany przebieg, choć siedmiokrotny mistrz świata przegrywał już 1:3, zdołał wygrać kolejne trzy framy. Ostatnią partię na własną korzyść rozstrzygnął jednak Chińczyk i wynik brzmiał 4:4. Wyniki poszczególnych frame’ów: 34(34)-73(59), 0-129(112), 91(91)-22, 16-88(88), 92(63)-14, 59(49)-50, 87(39)-7, 2-90^[14].

W sesji wieczornej swój mecz rozpoczął obrońca tytułu Ronnie O’Sullivan z rozstawionym z numerem szesnastym Markiem Allenem. Irlandczyk z Północy wygrał dwie pierwsze partie, następnie Anglik odpowiedział trzema frame’ami z rzędu. Ostatecznie cała sesja zakończyła się remisem 4:4. Wyniki partii: 36-47, 17-73(57), 69(40)-54(53), 69(40)-54(53), 68(68)-1, 71(43)-6, 10-63, 8-119(119), 93(93)-1^[14].

24 kwietnia |

W sesji porannej swój mecz rozpoczęli: Ryan Day i Nigel Bond, sesję wygrał Day, czterema frame’ami 6:2. Wyniki partii: 99-0 (62), 0-77 (77), 24-79 (79), 14-104 (69), 107-1 (59), 38-61, 0-98, 60-74 (60, 74)^[14].

Stephen Hendry oraz Ding Junhui rozgrywali w sesji porannej drugą odsłonę ich pojedynku. Podobnie jak dzień wcześniej, sesja zakończyła się wynikiem 4:4 – chiński zawodnik doprowadził od stanu 6:8 do 8:8. Wyniki frame’ów: 0-86 (53), 91-0 (71), 7-130 (130), 69-52 (Hendry 51), 68-59 (61), 138-0 (114), 7-94 (87), 60-63^[14].

W sesji popołudniowej drugą sesje swojego pojedynku rozpoczęli: Ronnie O’Sullivan i Mark Allen. O’Sullivan rozpoczął sesję wbijając 107 punktów, następnie wygrał kolejną partię i wysunął się na dwu frame’owe prowadzenie, jego rywal zdołał jednak odrobić straty i do przerwy sesji był remis 6:6. Po wznowieniu gry i rozegraniu dwóch kolejnych frame’ów znowu był remis 7:7. Ostatecznie jednak O’Sullivan rozstrzygnął sesję na swoją korzyść wygrywając dwie kolejne partię i doprowadzając do stanu 9:7. Wyniki partii: 107-0 (107), 101-0, 0-117 (108), 60-70 (60, 70), 93-0 (93), 10-115 (115), 98-14 (59), 92-1 (61)^[14].

Shaun Murphy oraz Marco Fu rozegrali w sesji popołudniowej pierwszą odsłonę ich pojedynku. Murphy zdominował grę, oddając przeciwnikowi tylko 1 partię, a wygrywając 7. Wyniki poszczególnych frame’ów: 115-0 (115), 66-58 (Fu 58), 5-114 (60), 70-43, 77-15 (73), 77-27 (77), 63-52, 49-17^[14].

W sesji wieczornej został wznowiony mecz Stephena Hendry’ego i Ding Junhui'a. Mecz zakończył się zwycięstwem 13:10 Hendry’ego: szkocki zawodnik oddalił się na początku sesji od przeciwnika na trzy partię, kolejne partie wygrywali: Junhui, Hendry, Junhui. W ostatniej partii chiński zawodnik mógł doprowadzić do stanu 12:11 i zachować szansę na zwycięstwo w meczu, pomylił się jednak na ostatniej czerwonej bili i ostatecznie partię wygrał Hendry (nie w jednym podejściu). Wyniki poszczególnych frame’ów: 60-37, 140-0 (140), 94-0 (86), 32-66, 81-1, 0-129 (121), 72-62 (57)^[14]. Hendry następująco ocenił swoją grę po spotkaniu: It was a fantastic match, I’m delighted to win, delighted with how I played throughout the match, especially tonight. I came out tonight and it was as good as I’ve played this season, the first three or four frames tonight. Credit to Ding, I was in front this afternoon and he came back, and tonight he looked as if he was coming back again. (To był wspaniały mecz, jestem zachwycony ze zwycięstwa, zachwycony z tego jak grałem przez cały mecz, w szczególności w tej wieczornej sesji. Grałem tego wieczora tak dobrze jak w tym sezonie, szczególnie trzy lub cztery partię wieczorem. Uznanie dla Dinga, prowadziłem w sesji popołudniowej i jemu udało się wyrównać, wieczorem też zdawał się wracać do meczu)^[22].

Ryan Day i Nigel Bond rozgrywali w sesji wieczornej drugą odsłonę pojedynku. Podobnie jak poranną sesję, tę również wygrał Day 5:3, wysuwając się na prowadzenie w meczu 11:5. Wyniki poszczególnych partii: 14-91 (91), 29-79, 6-134 (134), 73-19, 58-79, 98-9 (92), 33-76 (71), 72-55 (51)^[14].

25 kwietnia |

W porannej sesji pojedynek dokończał obrońca tytułu Ronnie O’Sullivan oraz Mark Allen. O’Sullivan pomimo przewagi 9:7 po dwóch sesjach nie kontrolował spotkania^[23], pozwalając przeciwnikowi odrobić straty i wysunąć się na prowadzenie 9:10. Do przerwy był jednak remis 10:10. Po wznowieniu gry ponownie na prowadzenie wyszedł Allen, jednak O’Sullivan znów wyrównał. Dwie ostatnie partie wygrał Mark Allen i zwyciężył w meczu. Wynik spotkania: 11:13, wynik partii trzeciej sesji: 0-75 (59), 4-89 (69), 65-72, 105-0 (105), 14-83, 78-6 (67), 37-80 (80), 0-80^[14]. Po meczu O’Sullivan stwierdził, że jego przeciwnik grał rewelacyjnie. Ponadto zauważył, iż tak grający Allen ma szansę na zwycięstwo w turnieju. Z kolei Mark Allen przed tym meczem oceniał, że jest w stanie wygrać ten mecz. Według tego zawodnika Ronnie O’Sullivan był faworytem spotkania z wielu powodów, ale dodał „faworyci nie zawsze wygrywają”^[24].

W sesji porannej zakończył się również mecz Shaun Murphy – Marco Fu. Mecz ten był zaplanowany na trzy sesje, jednak już w drugiej odsłonie meczu Murphy zdołał wygrać trzynastą partię i zakończyć spotkanie wynikiem 13:3. Ostatnia sesja tego meczu miała być rozegrana wieczorem tego samego dnia. Wyniki partii: 0-129 (129), 102-21 (102), 67-35, 8-109 (74), 76-0, 71-38 (62), 85-11 (85), 128-0 (101)^[14].

W sesji popołudniowej zakończył się mecz Nigel Bond – Ryan Day. Day zdobył dwie brakujące do zwycięstwa partie nie oddając przeciwnikowi ani jednego frame’a i ostatecznie mecz zakończył się wynikiem 5:13. Wyniki dwóch partii sesji: 38-82 (68), 0-77^[14].

Allister Carter oraz Neil Robertson rozpoczęli swój mecz w sesji popołudniowej. Po ośmiu partiach lepszy okazał się Australijczyk, który wygrał pięć partii. Wyniki frame’ów: 0-97 (92), 113-10 (51, 54), 0-79 (79), 81-14, 16-111 (67), 49-66, 64-50, 39-69^[14].

W sesji wieczornej odbyła się pierwsza część meczu John Higgins – Jamie Cope. Po czterech sesjach był remis 4:4:. Wyniki partii: 107-0 (107), 97-35 (97), 49-72 (72), 105-16 (65), 30-54, 33-68, 71-5, 34-72^[14].

26 kwietnia |

Tego dnia nie było rozgrywanych meczów w sesji porannej.

W meczu sesji popołudniowej Mark King – Stephen Maguire padł remis 4:4. Wyniki partii: 133-0 (93), 56-70, 19-85 (59), 60-18, 49-63 (61), 0-79 (79), 77-46, 49-78^[14].

W drugim meczu sesji popołudniowej swoje spotkanie rozpoczęli: Mark Selby i Graeme Dott. Po ośmiu partiach na czteroframe’ową przewagę wysunął się Selby (6:2). Wyniki partii: 80-24 (52), 67-62, 45-60, 0-81 (81), 64-25, 70-0 (70), 67-23, 109-6 (104)^[14].

W sesji wieczornej drugą cześć spotkania rozegrali: John Higgins i Jamie Cope. Ponownie jak pierwsza sesja, ta również zakończyła się remisem. Wynik po szesnastu partiach brzmiał 8:8. Wyniki partii: 128-0 (128), 10-73 (58), 88-38 (74), 8-117 (102), 10-122 (84), 113-0 (113), 71-0, 0-118 (118)^[14].

W drugim meczu sesji wieczornej Allister Carter kontynuował pojedynek z Neilem Robertsonem. Sesja zakończyła się remisem 4:4, więc wynik meczu po szesnastu partiach brzmiał 7:9. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że Australijczyk cztery frame’y wygrał na ostatniej, czarnej bili. Łącznie w tych partiach wbił zaledwie dwanaście punktów więcej od Anglika. Wyniki sesji: 116-5 (69), 63-35, 99-24 (71), 63-64 (56 Robertson), 66-68 (66, 68), 80-24 (72), 73-77 (Carter 65), 56-58^[14].

27 kwietnia |

W porannej sesji pojedynek kontynuowali: Mark Selby i Graeme Dott. Sesja zakończyła się remisem 4:4, więc w meczu prowadził 10:6 Selby. Wyniki partii: 0-128 (51), 25-71, 101-0 (101), 0-122 (117), 64-18, 69-64 (53), 68-20, 79-21^[14].

W drugim meczu sesji porannej: Mark King – Stephen Maguire padł wynik 6:2. Maguire wysunął się na czteroframe’owe prowadzenie w meczu 6:10. Wyniki partii: 51-19, 29-71, 60-65 (49), 1-83 (83), 73-52, 0-141 (133), 17-104 (84), 0-71 (54)^[14].

W sesji popołudniowej dokończono pojedynki: John Higgins – Jamie Cope oraz Allister Carter – Neil Robertson.

Po uzyskaniu psychologicznej przewagi w trakcie drugiej sesji, Neil Robertson nie pozwolił odebrać sobie inicjatywy i kontrolował przebieg ostatniej rozgrywki. Ubiegłoroczny finalista Allister Carter wygrał tylko jednego frame’a, natomiast Robertson cztery i tym samym całe spotkanie 13:8. Australijczyk po raz drugi w swojej karierze awansował do ćwierćfinału mistrzostw świata. Wyniki partii: 7-109(89), 10-68(59), 67(60)-59, 15-112(112), 11-61^[14].

Wielkie emocje towarzyszyły ostatniej sesji meczu John Higgins – Jamie Cope. Anglik wyszedł na prowadzenie 12:10, ale kolejne trzy frame’y padły łupem dwukrotnego mistrza świata. Kluczowym momentem okazała się nieudana próba ustawienia snookera za bilą żółtą przez Cope’a w partii dwudziestej czwartej, po której Higgins z dużym prawdopodobieństwem mógł wystawić grę rywalowi. W trakcie dwóch ostatnich frame’ów na widowni zemdlały dwie osoby, którym musiano udzielić pomocy medycznej, a sam pojedynek został przerwany. Ostatecznie Higgins zwyciężył 13:12. Był to pierwszy mecz na tych mistrzostwach zakończony w decydującej partii. Wyniki frame’ów: 66-35(35), 56(50)-65(33), 12-65(46), 1-90(82), 71(48)-43(40), 0-103(103), 97(96)-5, 68-5, 80(80)-0^[14].

Wieczorem zostały dokończone dwa ostatnie pojedynki II rundy: Mark Selby – Graeme Dott oraz Mark King – Stephen Maguire.

Stephen Maguire dokończył mecz z Markiem Kingiem, wygrywając trzy brakujące frame’y. Ostatecznie mecz zakończył się wynikiem 13:6 dla Szkota. Rezultaty ostatniej sesji: 45-69, 0-86(65), 34-87(51)^[14].

W drugim meczu sesji wieczornej Mark Selby zwyciężył Graeme Dotta 13:10. W ostatniej sesji rozegrano siedem partii: 63-39, 0-81(81), 75(64)-68, 69-36, 44-61(42), 88(88)-0, 26-70(64)^[14].

Przebieg ćwierćfinałów |

28 kwietnia |

W sesji porannej mecz rozpoczęli Shaun Murphy i Stephen Hendry. W siódmym framie Hendry wbił dziewiątego w swojej karierze breaka maksymalnego 147 punktów, czym wyrównał rekordowe pod tym względem osiągnięcie Ronnie O’Sullivana. Sesja zakończyła się zwycięstwem Szkota 5:3. Wyniki partii: 78(78)-47(42), 0-117(117), 44(42)-66, 61(61)-67(32,34), 23-90(36,49), 73(61)-61(41), 0-147(147), 82(73)-0^[14].

W drugim porannym meczu Mark Allen objął prowadzenie 5:3 z Ryanem Dayem. Wyniki frame’ów: 27-62, 84(61)-0, 66(36)-32, 13-70(66), 8-71(71), 135(103)-0, 86(51)-16^[14].

W sesji popołudniowej rozpoczął się pojedynek John Higgins – Mark Selby. Anglik w pierwszych trzech frame’ach wbił breaki stupunktowe, ale dwukrotny mistrz świata wygrał kolejne cztery partie. Ostatecznie Selby doprowadził do remisu 4:4. Wyniki: 8-119(118), 0-129(124), 0-118(117), 60(57)-19, 69(65)-57(57), 64-0, 141(141)-0, 0-96(96)^[14].

Równolegle mecz rozpoczęli Neil Robertson – Stephen Maguire. Wprawdzie inauguracyjnego frame’a zapisał na swoim koncie Szkot, ale później inicjatywa należała do Australijczyka, który ostatecznie wygrał pierwszą sesję 5:3. Wyniki partii: 9-74(48), 76(76)-19, 62-53, 105(105)-22, 14-66, 98(98)-0, 88(53)-23, 9-75(75)^[14].

W wieczornej sesji Shaun Murphy pokonał Stephen Hendry’ego 6:2 i wysunął się na prowadzenie w meczu: 9:7. Wyniki partii: 137-0 (137), 76-37 (76), 105-1 (104), 80-1 (80), 16-66 (51), 66-63, 51-59, 89-0 (89)^[14].

W drugim meczu sesji wieczornej: Mark Allen – Ryan Day, padł remis 4:4. Allen utrzymał więc dwuframe’owe prowadzenie po dwóch sesjach (9:7). Wyniki partii: 69-50 (69), 0-84 (84), 10-73 (68), 42-82, 1-78 (70), 119-0 (119), 64-54 (54 Day), 82-19 (64)^[14].

29 kwietnia |

W sesji porannej mecz kontynuowali: John Higgins i Mark Selby. Podobnie jak w pierwszej sesji meczu padł remis 4:4 (stan 8:8 po dwóch sesjach). Wyniki partii: 96-21, 95-19 (52), 83-0 (83), 5-77 (77), 18-71, 6-114 (114), 0-70 (65), 77-64^[14].

Zakończył się mecz Shaun Murphy – Stephen Hendry. Obaj zawodnicy wygrali w tej sesji cztery partię, co premiowało awansem Murphy’ego, którzy potrzebował czterech frame’ów by wygrać mecz. Ostateczny wynik spotkania: 13:11, wyniki partii ostatniej sesji: 92-40 (59), 40-71, 82-6 (73), 52-53, 13-106 (80), 98-16 (81), 29-70 (69), 110-3 (110)^[14].

W sesji popołudniowej zakończył się mecz Mark Allen – Ryan Day. W trzeciej sesji obaj gracze wygrali po cztery partie. Allen do awansu potrzebował zwycięstwa w czterech frame’ach i to on zwyciężył w meczu 13:11. Wyniki partii: 17-106 (106), 108-0, 29-65, 73-28, 53-60, 100-20 (65), 29-58, 103-1 (103)^[14].

Równolegle drugą sesję rozegrali Neil Robertson i Stephen Maguire. Z powodu wolnego tempa odbyło się tylko sześć z zaplanowanych ośmiu partii. Australijczyk utrzymał prowadzenie różnicą dwóch frame’ów 8:6. Wyniki: 28-50, 5-124(115), 66(41)-25, 78(43)-2, 51(33)-61(33), 65(31)-33(33)^[14].

W sesji wieczornej swój pojedynek dokończyli Neil Robertson i Stephen Maguire. Australijczyk bez większych trudności wygrał brakujące pięć frame’ów i cały mecz 13:8. Został tym samym pierwszym półfinalistą pochodzącym z Australii od 1982 roku. Wyniki frame’ów: 89(49)-4, 75(61)-24, 68(38)-30, 124(124)-0, 8-87(71), 67(54)-59(59)^[14].

W drugim meczu sesji wieczornej zakończył się również pojedynek: John Higgins – Mark Selby. Ostatnia odsłona tego meczu miała następujący przebieg: żaden z zawodników nie uzyskał dużej przewagi i zanotowano kolejne remisy: po dwudziestu, dwudziestu dwóch i dwudziestu czterech partiach. O awansie do półfinału zdecydował ostatni frame, w którym lepszy był John Higgins i to on awansował do najlepszej czwórki turnieju. Wynik spotkania 13:12, wyniki partii: 1-76, 0-139 (119), 86-6, 75-0 (51), 30-52, 74-18 (54), 27-68, 113-4, 75-0 (75)^[14]. Higgins po meczu powiedział między innymi: I think I only counted three or four balls in the whole match that he missed. (Myślę, że przez cały mecz naliczyłem tylko 3 lub 4 bile, które mój przeciwnik spudłował), dodał również: I’m flabbergasted. He’s such a great player. That was probably my best win ever. That’s how highly I regard Mark and that’s how highly I regard his performance (Jestem zszokowany, on jest doskonałym zawodnikiem. To było prawdopodobnie moje najlepsze zwycięstwo w mojej karierze. Tak wysoko cenię Marka i tak wysoko oceniam jego występ)^[25].

Przebieg półfinałów |

30 kwietnia |

W sesji popołudniowej rozpoczął się pierwszy mecz półfinałowy: John Higgins – Mark Allen. Pierwszego frame’a wygrał Allen, ale Higgins odpowiedział trzema wygranymi partiami, ustanawiając wynik do przerwy 3:1. Po wznowieniu gry frame’a wygrał Allen, a Higgins ponownie odpowiedział trzema wygranymi partiami wysuwając się na prowadzenie 6:2. Wyniki poszczególnych frame’ów: 59-70, 65-38, 66-14 (55), 58-32, 58-66, 129-1 (114), 79-45, 122-3 (75)^[14].

W sesji wieczornej rozpoczął się drugi półfinał Shaun Murphy – Neil Robertson. Zgodnie z przewidywaniami^[26] początek spotkania był bardzo wyrównany, żaden z graczy nie osiągnął większej niż dwuframe’owa przewaga, a po ośmiu partiach był remis: 4:4. Wyniki frame’ów: 68-57, 74-6, 0-81 (81), 57-74 (57, 62), 56-19 (52), 88-0 (88), 0-98 (81), 7-80^[14].

1 maja |

Druga odsłona meczu John Higgins – Mark Allen została rozegrana w sesji porannej. Higgins wygrał pierwszym pięć partii wysuwając się na prowadzenie 11:2, Allen odpowiedział jednym frame’em, ale dwie ostatnie partie sesji wygrał Higgins, który po dwóch sesjach prowadził 13:3. Wyniki partii: 129-0 (129), 95-27 (66), 69-8, 128-1 (104), 119-2 (70), 0-103 (103), 89-0, 72-40^[14].

W sesji popołudniowej rozgrywana była druga odsłona pojedynku: Shaun Murphy – Neil Robertson. Tę odsłonę wygrał 5:3 Murphy, który wysunął się na prowadzenie w meczu 9:7. Wyniki frame’ów: 92-7 (63), 67-60 (dogrywka na czarnej), 44-68, 73-0, 69-21 (61), 93-0 (93), 57-70 (57, 70), 43-68^[14].

W sesji wieczornej mecz kontynuował John Higgins i Mark Allen. Spotkanie to mogło się zakończył w trzech sesjach (zamiast czterech), gdyby Higgins wygrał cztery z ośmiu frame’ów. Ostatecznie jednak Allen wygrał sześć partii, a Higgins dwie, co spowodowało konieczność rozegrana czwartej sesji. Wynik po trzech sesjach: 15:9, wyniki partii: 67-76 (63), 86-0 (86), 1-86 (56), 45-74 (58), 114-12 (93), 23-73, 26-67, 12-72^[14].

2 maja |

Przed południem odbyła się trzecia sesja meczu Shaun Murphy – Neil Robertson. Miała ona niecodzienny przebieg, bowiem pierwsze pięć frame’ów zapisał na swoim koncie Anglik, który w ten sposób zdawał wypracować sobie decydującą o awansie do finału przewagę. Jednak to Australijczyk wygrał ostatnie trzy partie, doprowadzając do wyniku 14:10 i zachował szansę na końcowy triumf. Wyniki frame’ów: 65(43)-45(45), 87(80)-32, 62-61, 81(41)-38, 82(68)-0, 0-91(66), 11-70(68), 0-106(101)^[14].

W sesji popołudniowej zakończył się pojedynek John Higgins – Mark Allen. Higgins do triumfu w półfinale potrzebował tylko dwóch partii, jednak od początku sesji kolejne trzy partie wygrał Allen. Higgins wygrał ostatniego frame’a przed przerwą. Po wznowieniu gry partię wygrał Allen, ale w następnej górą był Higgins, co pozwoliło mu awansować do finału. Wyniki partii: 8-106(106), 37-65, 26-70, 116(116)-24, 11-66, 80(60)-44^[14]. W wypowiedziach pomeczowych Higgins pochwalił swojego przeciwnika: All credit to Mark. He’s great for the game – he’s like a street-fighter. He gets the crowd behind him as well. As I said to him afterwards, he will come back and win it one day (Całe uznanie dla Marka. Jest świetny w grze, jest jak uliczny wojownik. Ma za sobą publiczność. Powiedziałem mu, że powróci i to wygra pewnego dnia)^[27].

Wieczorem zakończył się mecz Shaun Murphy – Neil Robertson. Robertson odrobił całą stratę do Murphy’ego wygrywając cztery pierwsze frame’y, po których była regulaminowa przerwa w grze. Po wznowieniu meczu trzy partię z rzędu wygrał Murphy i to on awansował do finału. Wynik całego spotkania 17:14. Wyniki czwartej sesji: 19-69, 16-91, 52-81, 20-82, 106-7 (106), 89-22 (81), 94-0 (94)^[14]. Po spotkaniu Murphy powiedział o swoim przeciwniku: I didn’t think I did a lot wrong. Neil just played fantastically. (Nie sądzę, że zrobiłem mnóstwo błędów. Neil grał po prostu fantastycznie), dodał też: I was just pleased to have built up that lead to give me some breathing space. (Byłem bardzo zadowolony ze zbudowana przewagi, która dała mi pewną chwilę wytchnienia)^[28].

Przebieg finału |

3 maja |

Pierwsza odsłona meczu finałowego została rozegrana o godzinie 14^[29]. John Higgins wygrał pierwsze trzy partie, jednak w odpowiedzi Shaun Murphy zwyciężył w kolejnych czterech. Ostatnia, ósma partia sesji została wygrana przez Higginsa. Sesja zakończyła się wynikiem 4:4:, wyniki partii: 83-0 (78), 85-6 (52), 79-20, 7-83 (58), 50-96, 0-114 (109), 49-63, 69-34 (50)^[14].

W drugiej sesji pojedynku po dwóch partiach był kolejny remis 5:5, jednak później rozpoczęła się seria wygranych partii przez Higginsa, który wygrał sześć partii z rzędu i wysunął się na prowadzenie 11:5. Wyniki partii: 98-1 (57), 12-87 (52), 70-51, 95-11 (95), 70-45, 132-0 (128), 82-0 (51), 128-6 (128)^[14]. Higgins po dwóch sesjach miał korzystniejsze statystyki niż jego rywal: 91% skuteczność wbić (Murphy 88%), liczbę wbitych punktów: 1113 (Murphy 617) oraz krótszy średni czas wbicia bili: 23 sekundy (Murphy 29)^[30].

4 maja |

W sesji popołudniowej został wznowiony mecz finałowy. Higgins wygrał pierwszego frame’a tej sesji, a następnie kontrolował pojedynek utrzymując przewagę zdobytą w drugiej sesji. Higgins wygrał dwa ostatnie frame’y trzeciej sesji i zwiększył przewagę z sześciu do ośmiu partii. Wynik spotkania po trzech sesjach brzmiał: 16:8, wyniki partii: 64-42, 0-91 (91), 60-49, 76-43, 28-70, 49-79 (79), 94-26 (61), 80-59 (Higgins 52)^[14].

W sesji wieczornej rozegrano trzy partie. John Higgins zwyciężył w pierwszej i w trzeciej z nich, tym samym zdobywając trzeci w jego karierze tytuł mistrza świata. Wyniki ostatnich frame’ów: 106-21 (58), 0-78 (59), 105-0 (73)^[14]. W wywiadzie po meczu Higgins docenił swoją grę: I think I’ve got more titles left in me. Playing at that level, I could win one or two more world titles (Myślę, że kilka tytułów mnie ominęło. Grając w taki sposób, mogłem zdobyć jedno lub dwa tytuły MŚ więcej). Jednocześnie zapowiedział, że chcę zdobyć następne tytuły: The next two or three years are going to be when I’ll have my best chances. (Następne dwa lub trzy lata będą tymi w których będę miał swojej najlepsze szanse). Zawodnik następująco pochwalił swoich turniejowych przeciwników: It is going to be harder for the likes of myself and Ronnie (O’Sullivan), because the future is people like Mark Selby, Jamie Cope and Mark Allen (To będzie trudne dla takich jak ja i Ronnie, ponieważ przyszłością są tacy ludzie jak Mark Selby, Jamie Cope i Mark Allen), dodał jeszcze: My three matches against them were such a high standard, so it is going to be very tough. (Moje trzy mecze przeciwko nim trzymały wysokie standardy, więc zapowiada się, że będzie bardzo trudno w przyszłości). Pomimo tego stwierdzenia, Higgins nie uważa, że jest bez szans: But if I’ve won two out of the last three (word titles), there is no reason why I shouldn’t maybe go on and win some more. (Ale skoro wygrałem dwa z trzech ostatnich mistrzostw świata, to nie ma powodu dla którego miałbym nie wygrać trochę więcej). Shaun Murphy po meczu usprawiedliwiał z kolei swoją porażkę w następujący sposób: All the great names – every single one of them – have played in a final and been beaten here (Wszystkie wielkie nazwiska, każdy z nich osobna – grali ten finał i tutaj byli pokonywani)^[31].

Drabinka turniejowa |

	Pierwsza runda (do 10 frame’ów)					Druga runda (do 13 frame’ów)					Ćwierćfinały (do 13 frame’ów)					Półfinały (do 17 frame’ów)					Finał (do 18 frame’ów)
		Ronnie O’Sullivan	10
		Stuart Bingham	5
							Ronnie O’Sullivan	11
							Mark Allen	13
		Mark Allen	10
		Martin Gould	6
												Mark Allen	13
											Ryan Day	11
		Peter Ebdon	5
		Nigel Bond	10
							Nigel Bond	5
							Ryan Day	13
		Ryan Day	10
		Stephen Lee	4
																	Mark Allen	13
																	John Higgins	17
		John Higgins	10
		Michael Holt	5
							John Higgins	13
							Jamie Cope	12
		Joe Perry	6
		Jamie Cope	10
												John Higgins	13
											Mark Selby	12
		Graeme Dott	10
		Barry Hawkins	8
							Graeme Dott	10
							Mark Selby	13
		Mark Selby	10
		Ricky Walden	6
																						John Higgins	18
																						Shaun Murphy	9
		Shaun Murphy	10
		Andrew Higginson	8
							Shaun Murphy	13
							Marco Fu	3
		Marco Fu	10
		Joe Swail	4
												Shaun Murphy	13
											Stephen Hendry	11
		Ding Junhui	10
		Liang Wenbo	8
							Ding Junhui	10
							Stephen Hendry	13
		Stephen Hendry	10
		Mark J. Williams	7
																	Shaun Murphy	17
																	Neil Robertson	14
		Allister Carter	10
		Gerard Greene	5
							Allister Carter	8
							Neil Robertson	13
		Neil Robertson	10
		Steve Davis	2
												Neil Robertson	13
											Stephen Maguire	8
		Mark King	10
		Rory McLeod	6
							Mark King	6
							Stephen Maguire	13
		Stephen Maguire	10
		Jamie Burnett	5

Finał |

Finał

Finał: Lepszy z 35 frame’ów Sheffield – 3 i 4 maja 2009. Sędzia: Michaela Tabb
John Higgins	18:9	Shaun Murphy
128	Najwyższy break	109
2	100+ breaki	1
13	50+ breaki	7

Breaki stupunktowe fazy zasadniczej turnieju |

• 
  Stephen Hendry 147, 140, 117, 114


• 
  John Higgins 141, 131, 129, 128, 128, 128, 116, 114, 113, 107, 104


• 
  Ronnie O’Sullivan 140, 107, 105, 104, 103


• 
  Shaun Murphy 137, 123, 115, 110, 109, 106, 104, 102, 101, 101


• 
  Ryan Day 134, 120, 106


• 
  Stephen Maguire 133, 127, 122, 115, 101


• 
  Ding Junhui 130, 121, 112, 111


• 
  Marco Fu 129, 124, 122, 111


• 
  Mark Allen 129, 119, 119, 115, 108, 108, 106, 103, 103, 103


• 
  Barry Hawkins 129, 105


• 
  Mark Selby 127, 124, 119, 118, 117, 117, 114, 104, 101, 101


• 
  Neil Robertson 125, 124, 112, 105, 101


• 
  Jamie Cope 118, 103, 102


• 
  Graeme Dott 117


• 
  Mark King 114


• 
  Peter Ebdon 113


• 
  Joe Perry 110


• 
  Michael Holt 102


• 
  Stuart Bingham 100


• 
  Ricky Walden 100

Statystyki turnieju |

Statystyki pierwszej rundy |

	Państwo	Il. zawodników	% uczestników
	Anglia	18	56,25%
	Szkocja	5	15,625%
	Irlandia Północna	3	9,375%
	Chiny	2	6,25%
	Walia	2	6,25%
	Australia	1	3,125%
	Hongkong	1	3,125%

• Liczba uczestników rundy: 32 zawodników


• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16


• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie 16


• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 14


• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2


• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 250 (304)


• Średnia liczba partii w meczu: 15,625


• Najwyższe zwycięstwo: 10:2


• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Statystyki drugiej rundy |

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	7	43,75%
	Szkocja	4	25%
	Irlandia Północna	1	6,25%
	Chiny	1	6,25%
	Walia	1	6,25%
	Australia	1	6,25%
	Hongkong	1	6,25%

• Liczba uczestników rundy: 16 zawodników


• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 14


• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie 2


• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8


• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0


• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 169 (200)


• Średnia liczba partii w meczu: 21,125


• Najwyższe zwycięstwo: 13:3


• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Statystyki ćwierćfinałów |

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Szkocja	3	37,7%
	Anglia	2	25%
	Irlandia Północna	1	12,5%
	Walia	1	12,5%
	Australia	1	12,5%

• Liczba uczestników rundy: 16 zawodników


• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 8


• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie 0


• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8


• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0


• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 94 (100)


• Średnia liczba partii w meczu: 23,5


• Najwyższe zwycięstwo: 13:8


• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Statystyki półfinałów |

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	1	25%
	Szkocja	1	25%
	Irlandia Północna	1	25%
	Australia	1	25%

• Liczba uczestników rundy: 4 zawodników


• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 2


• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie 0


• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2


• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0


• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 61 (66)


• Średnia liczba partii w meczu: 30,5


• Najwyższe zwycięstwo: 17:13


• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Podsumowanie turnieju |

Czterech zawodników zagrało po raz pierwszy w Crucible Theatre (Ricky Walden, Andrew Higginson, Rory McLeod oraz Martin Gould). Wszyscy debiutanci zakończyli swój udział w turnieju w pierwszej rundzie. Najlepiej (pod względem liczby wygranych partii) zaprezentował się Andrew Higginson, który przegrał z Shaunem Murphym 8:10. Wszyscy pozostali debiutanci wygrali w swoich meczach po sześć partii^[32].
Jamie Burnett wyrównał rekord Barry Pinchesa pod względem najdłuższej przerwy (wynoszącej 13 lat) pomiędzy kolejnymi występami w Crucible^[33][34]. Burnett w 1996 roku przegrał w I rundzie z Terry Griffithsem 9:10.
Dwóch z szesnastu nierozstawionych zawodników awansowało do drugiej rundy: Nigel Bond i Jamie Cope. Obaj zawodnicy zakończyli udział w turnieju przegrywając mecze w drugiej rundzie.

Stephen Hendry w siódmym framie meczu ćwierćfinałowego z Shaunem Murphy wbił dziewiątego w swojej karierze breaka maksymalnego 147 punktów, czym wyrównał rekordowe pod tym względem osiągnięcie Ronnie O’Sullivana. Był to jednocześnie drugi taki wyczyn Szkota podczas Mistrzostw świata (pierwszy w półfinale w 1995 roku przeciwko Jimmy White’owi).
Neil Robertson został pierwszym od 1982 roku Australijczykiem, który awansował do półfinału mistrzostw świata. Wówczas Eddie Charlton przegrał z Rayem Reardonem 11:16^[35].
Finał turnieju sędziowała Michaela Tabb. Była kobietą sędziującą mecz o MŚ w całej historii snookera^[6].
Lider światowego rankingu – Ronnie O’Sullivan – zakończył swój udział w turnieju przegrywając w drugiej rundzie z Markiem Allenem 11:13.

John Higgins zwyciężając w turnieju dołączył do pięciu zawodników, którzy zwyciężali więcej niż dwukrotnie MŚ w tzw. modern era^[36].

Zmiany na liście rankingowej związane z turniejem |

Sytuacja przed turniejem |

Przed turniejem liderem prowizorycznego rankingu na sezon 2009/2010 był Ronnie O’Sullivan, który z 49775 punktami wyprzedzał o 6725 punktów drugiego Stephena Maguire’a. Trzeci, Shaun Murphy miał zgromadzonych 39175 punktów. Jako że w turnieju można uzyskać 10 tysięcy punktów, po turnieju oficjalnym liderem światowego rankingu na sezon 2009/2010 mógł być O’Sullivan lub Maguire, Murphy oraz pozostali gracze mieli za dużą stratę punktową do prowadzącego^[37][38].

Wyniki turnieju miały zdecydował również o kształcie czołowej szesnastki rankingu, która miałaby zapewniony udział we wszystkich turniejach rankingowych sezonu 2009/2010. Jeden z zawodników (Dave Harold) z prowizorycznej pierwszej szesnastki nie wziął udziału w fazie głównej turnieju (z powodu porażki w eliminacjach).

Sytuacja po turnieju |

W pierwszym dniu turnieju rozstrzygnęła się kwestia lidera rankingu na sezon 2009/2010. Zajmujący pierwsze miejsce na prowizorycznym rankingu Ronnie O’Sullivan potrzebował awansować do drugiej rundy by być pewnym obrony tego miejsca.

Porażka Jamie Cope’a w II rundzie spowodowała, że do czołowej „16” oficjalnej listy rankingowej wróci (po jednorocznej nieobecności) były dwukrotny mistrz świata Mark J. Williams. Cope był jedynym graczem, który mógł wyprzedzić Walijczyka, gdyż w II rundzie grało tylko dwóch zawodników spoza czołowej „16” rankingu (drugim był Nigel Bond, który jednak miał zbyt dużą stratę punktową).

Swoją pozycję w „16” utrzyma Mark King (siedemnasty w prowizorycznym rankingu), głównie z powodu nieobecności w Crucible Dave’a Harolda, natomiast Williams zajmie miejsce Graeme Dotta. Będzie to jedyna zmiana personalna wśród czołowej „16” na oficjalnym rankingu w sezonie 2009/2010.

Drugi na prowizorycznej liście rankingowej Stephen Maguire odrobił do prowadzącego 1200 punktów, ponieważ zakończył swój występ w turnieju w ćwierćfinale, a lider rankingu w 2 rundzie^[39].

Kwalifikacje |

Pierwsza runda kwalifikacji |

Zawodnicy, którzy wygrali mecze pre-kwalifikacji, walczyli o cztery miejsca w fazie głównej kwalifikacji. Declan Hughes poddał walkowerem swój pojedynek z powodu choroby, natomiast wśród zwycięzców znalazł się m.in. weteran Tony Knowles; w sezonie 1984/1985 notowany na drugim miejscu oficjalnej listy rankingowej^[40].

Li Hang	10:2	Colin Mitchell
Declan Hughes	walkower	Neil Selman
Chris McBreen	10:8	Del Smith
Stefan Mazrocis	9:10	Tony Knowles

Faza główna kwalifikacji |

Pierwsze trzy rundy kwalifikacji odbyły się w dniach 26 lutego – 4 marca w English Institute of Sport w Sheffield. Daniel Wells, laureat pierwszego stypendium im. Paula Huntera (2007) wygrał wszystkie trzy pojedynki w decydującym, dziewiętnastym framie^[41]. W ostatniej rundzie kwalifikacji dobiegła końca jego passa który w swoim czwartym meczu rozstrzygniętym w dziewiętnastym framie, musiał uznać wyższość Barry Hawkinsa 9:10.

Do fazy głównej mistrzostw nie awansował również inny zawodnik startujący od początku eliminacji, Lee Spick, który przegrał z sześciokrotnym mistrzem świata Steve’em Davisem 8:10.

Z drugiej strony, poniżej oczekiwań zaprezentowali się Barry Pinches oraz Robert Milkins, którzy przegrali swoje mecze z niżej notowanymi rywalami. Podobny los spotkał w czwartej rundzie byłego mistrza świata, Johna Parrotta^[42].

Sześciokrotny wicemistrz świata, Jimmy White przegrał w drugiej rundzie 8:10 z Andym Hicksem^[43]. Swojego meczu kwalifikacyjnego nie wygrał również dwukrotny wicemistrz świata, zajmujący 17 miejsce na liście rankingowej Matthew Stevens. Przegrał on 4:10 z 63 na liście rankingowej Martinem Gouldem^[44]. Kwalifikacji nie przebrnął również mistrz świata z 1997 roku – Ken Doherty, który uległ Gerardowi Greenowi 5:10^[45].

W żadnym z meczów kwalifikacyjnym nie padł wynik 10:0, najwyższe zwycięstwo to 10:1^[46].

	Runda 2 Do 10 frame’ów			Runda 3 Do 10 frame’ów			Runda 4 Do 10 frame’ów			Runda 5 Do 10 frame’ów
	Matthew Couch	10		Andrew Norman	4		John Parrott	3		Joe Swail	10
	Michael Georgiou	8		Matthew Couch	10		Matthew Couch	10[42]		Matthew Couch	1
	Lee Spick	10		Barry Pinches	5		Adrian Gunnell	2		Steve Davis	10
	Stephen Craigie	5		Lee Spick	10		Lee Spick	10		Lee Spick	8
	Jimmy White	10		Andy Hicks	10[43]		Rory McLeod	10		Ian McCulloch	7
	Vincent Muldoon	8		Jimmy White	8		Andy Hicks	8		Rory McLeod	10
	Daniel Wells	10[41]		Ian Preece	9		Marcus Campbell	9		Barry Hawkins	10
	Li Hang	9		Daniel Wells	10[41]		Daniel Wells	10[41]		Daniel Wells	9
	Supoj Saenla	10		Liu Song	10		Gerard Greene	10		Ken Doherty	5
	Liu Chuang	5		Supoj Saenla	9		Liu Song	6		Gerard Greene	10[45]
	Scott MacKenzie	9		Joe Delaney	10		Judd Trump	10		Stephen Lee	10
	Wayne Cooper	10		Wayne Cooper	8		Joe Delaney	1		Judd Trump	8
	Patrick Wallace	10		Mark Joyce	6		Tom Ford	10		Mark J. Williams	10[44]
	Neil Selman	2		Patrick Wallace	10		Patrick Wallace	8		Tom Ford	5
	Matthew Selt	10		Rod Lawler	10		Ricky Walden	10		Anthony Hamilton	5
	Robert Stephen	3		Matthew Selt	5		Rod Lawler	1		Ricky Walden	10
	James McBain	10		David Morris	10		Liang Wenbo	10		Dave Harold	3
	Chris McBreen	2		James McBain	3		David Morris	8		Liang Wenbo	10
	Simon Bedford	10		David Roe	7		Jamie Burnett	10		Fergal O’Brien	6
	David Grace	6		Simon Bedford	10		Simon Bedford	8		Jamie Burnett	10
	Jamie Jones	10		Robert Milkins	7		A. Higginson	10		Michael Judge	4
	Atthasit Mahitthi	9		Jamie Jones	10		Jamie Jones	8		A. Higginson	10
	Lewis Roberts	10		Paul Davies	10		Jimmy Michie	6		Jamie Cope	10
	Aditya Mehta	8		Lewis Roberts	7		Paul Davies	10		Paul Davies	5
	Kuldesh Johal	8		David Gray	8		Mike Dunn	10		Nigel Bond	10
	Jin Long	10		Jin Long	10		Jin Long	7		Mike Dunn	7
	Peter Lines	10		Mark Davis	10		Michael Holt	10		Dominic Dale	7
	Andy Lee	8		Peter Lines	6		Mark Davis	9		Michael Holt	10
	Paul Davison	5		Stuart Pettman	10		Alan McManus	10		Stuart Bingham	10
	Andrew Pagett	10		Andrew Pagett	3		Stuart Pettman	8		Alan McManus	6
	Rodney Goggins	10		Martin Gould	10		David Gilbert	8		Matthew Stevens	4
	Tony Knowles	4		Rodney Goggins	7		Martin Gould	10		Martin Gould	10[44]

Breaki fazy kwalifikacji |

Najwyższy break fazy kwalifikacji – 145 punktów, uzyskał Walijczyk Mark Williams.

• 
  Mark Williams 145


• 
  Judd Trump 137, 100


• 
  Andy Hicks 135, 102


• 
  Jimmy White 134, 124, 120, 104


• 
  Liang Wenbo 134, 120, 100


• 
  Matthew Selt 134, 103


• 
  John Parrott 131


• 
  Daniel Wells 129, 127, 106, 100


• 
  Matthew Couch 129


• 
  Ricky Walden 128, 103


• 
  Barry Hawkins 128, 103


• 
  Michael Holt 127


• 
  Rory McLeod 127


• 
  David Morris 126


• 
  Ian McCulloch 125, 122, 103


• 
  Tom Ford 121, 105, 104


• 
  David Gilbert 119


• 
  Mark Davis 117


• 
  Jamie Burnett 117


• 
  Stefan Mazrocis 116


• 
  Ken Doherty 116


• 
  Anthony Hamilton 115


• 
  Nigel Bond 114


• 
  Martin Gould 113, 108, 105, 100


• 
  Li Hang 112, 109


• 
  Wayne Cooper 111


• 
  Stuart Pettman 110


• 
  Dominic Dale 110


• 
  Lee Spick 109, 101


• 
  Aditya Mehta 109


• 
  Jin Long 105, 105


• 
  Gerard Greene 104


• 
  Jamie Cope 103


• 
  Scott MacKenzie 102


• 
  Jamie Jones 102


• 
  Paul Davison 102


• 
  Liu Song 100^[47]

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

• 
  Mistrzostwa świata 2009 na oficjalnej stronie Światowej Federacji Snookera (ang.)^{[martwy link]}


• 
  Mistrzostwa świata 2009 na stronie Global Cue Sports Center (ang.)
  

p • d • e Mistrzostwa świata w snookerze Wczesne lata 1927 1928 1929 1930 1931 1932 1933 1934 1935 1936 1937 1938 1939 1940 Okres powojenny 1946 1947 1948 1949 1950 1951 1952 Professional Matchplay Championship 1952 1953 1954 1955 1956 1957 Challenge matches 1964 1965 1966 1967 1968 Czasy współczesne 1969 1970 1971 1972 1973 1974 1975 1976 The Crucible Theatre 1977 1978 1979 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019

p • d • e Turnieje snookerowe sezonu 2008/2009 Northern Ireland Trophy Shanghai Masters Grand Prix Bahrain Championship UK Championship Masters Welsh Open China Open Mistrzostwa Świata