შემოდგომაა წარმავალობის უდიდესი მეჯლისი.

შემთხვევითი, წუთიერი აზრების გამო, ადამიანის დადანაშაულება არ შეიძლება. განსაკუთრებით მაშინ, როცა გაუსაძლისი თავის ტკივილი გაქვს და სხვისი ნივთის მუდმივი თრევა სიქას გაცლის.

როგორი მოსაწყენები არიან მორცხვი ადამიანები! ყველაფრის თქმა და გაკეთება თავად გიხდება, მათგან კი არანაირი დახმარება.

იმის შეგნება, რომ პატიოსანი ვიყავი, თავში ამივარდა და დიდების გრძნობით ამავსო, რომ ნებისყოფიანი კაცი ვიყავი, თეთრი შუქურა ვიყავი ადამიანთა მღვრიე ზღვის შუაგულში, სადაც დამსხვრეულ ხომალდთა ნარჩენები ტივტივებდნენ!

შენ ზედმეტად ღარიბი ხარ იმისათვის, რომ საკუთარ სინდისს ელოლიავო!

ადრე თუ გვიან, გამოსავალი უთუოდ გამოჩნდება!

შიგნიდან ვიხრწნებოდი, რაღაც შავი ობობა მეკიდებოდა. იქ, ზეცაში კი უფალი თვალს არ მაცილებდა, უყურებდა, რომ ჩემი დაღუპვა ყველა წესის დაცვით - ნელა, თანდათანობით და შეუქცევად მომხდარიყო. მაგრამ ჯოჯოხეთში ბრაზმორეული ეშმაკები ადგილს ვერ პოულობდნენ და თმებს იგლეჯდნენ იმის გამო, რომ ამდენი ხნის მანძილზე მომაკვდინებელი ცოდვა ჯერ ჩადენილი არ მქონდა, რისთვისაც ღმერთი სამართლიანად გამამწესებდა ჯოჯოხეთში."

- დაიტოვეთ, დაიტოვეთ! - გავძახე. - მომანიჭეთ სიამოვნება! იქ რამდენიმე წვრილმანია, შეიძლება ითქვას, ყველაფერი, რაც კი გამაჩნია.

მშვენიერია უბრალოდ ცოცხლად ყოფნაც კი.

თუკი ამქვეყნად რაიმეს ვერ ვიტანდი, ეს თორმეტ საათამდე ლოგინში დაწოლა იყო.

როგორი სიხარულის მომგვრელი იყო ქალაქში ხეტიალი და კეთილი საქმეების ქმნა.

ისეთნიც არსებობენ, ყველანაირ წვრილმანს რომ ყურადღებას აქცევენ და მათი მოკვლა ერთი სიტყვითაც შეიძლება.

ღარიბი გონიერი ადამიანი, მდიდარ გონიერ ადამიანზე გაცილებით უფრო დაკვირვებულია. იგი ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას გარშემო იყურება, გაგონილ სიტყვებს, ეჭვით ეკიდება და ყოველ ნაბიჯზე ახალ-ახალი სირთულეები თუ ამოცანები ხვდება, რაც მის აზრებსა და გრძნობებს ამახვილებს. ის მიხვედრილია, ფაქიზი და მრავალნაცადი, მისი სული აალებულია.

ყველას თავისი ახირებები აქვს, განსაკუთრებით უბრალო რამეებში.

უზომო სიამაყემ შეიძლება შეგიწიროს კიდეც.

ცხოვრება დაუცხრომელი ომია დემონებთან, რომელნიც ჩვენს გულსა და ტვინში ბუდობენ.

სიცოცხლის უფლება ისეთი გულუხვია, ისეთი დაუმსახურებელი საჩუქარია, რომ ყოველივე ცხოვრებისეულ ტკივილს უკანასკნელ ტკივილამდე ანაზღაურებს.

- თვალებზე რა გჭირს? ჩაგწითლებია, ტიროდი?

- არა, უპასუხა მან- მე ძლიერი დაჟინებით ვიცქირებოდი ჩემს ზღაპრებში, იქ კი მზე ძალზედ კაშკაშებს.

ის კეთილია, რადგან არ შეუძია მოხიბლოს.

იცით რა არის სიყვარული? სიყვარული სიოა ვარდების ბაღში რომ ჩაიქროლებს. არის კიდევ სიყვარული რომელიც არ მოიხრება, არ შორდება მთელი ცოხვრება, თვით სამარემდე ცხოვრობს. ორივე სიყვარული ღმერთის მიერაა შექმნილი და მის თვალწინ სიყვარული მარადიულად გრძელდებოდა და სიყვარული კვდებოა.

სიყვარულს შეუძლია დაღუპოს ადამიანი, აღადგინოს ცხოვრებისთვის და კვლავ დაშანთოს; დღეს მე მწყალობს, ხვალ შენს მხარეს იქნება, ზეგ კი სულ სხვასთან წავა, რადგან ის სწრაფად მიედინება.

სიყვარული ღმერთის პირველი სიტყვა და პირველი აზრია.

გახდი პირველი თანსწორთა შორის.

განა სულერთი არ არის რისი გწამს? თუკი შინაგანად გწამს, რომ სწორი ასეა და არა სხვაგვარად?

ოჰ ეს წიგნიერი ენა, საკუთარ არარაობაშიც ლამაზად მსურს მეტყელება.

არ არსებობს გზა რომელზეც საფრთხე არ გველოდება.

რელიგიური ცხოვრება ფაქტია, რომელზეც არ შეიძლება შედავება.

სიხარულის და მწუხარების წყარო თვით ჩვენშია.

ოდნავ გაღებული თვალებით ჩვეულებისამებრ გავიფიქრე „რა გამხარებოდა დღეს".

სილამაზის შეურაცხყოფა, მისი ზეწარ ქვეშ დამალვაა.

თუ სიყვარულში წინ არ მიიწევ ესეიგი უკან ეშვები.

დრო ყველაფერს გამოასწორებს, ფურთხით და ტალახით, ძილით და ჭამით ის ყველაფერს კურნავს.

საქმე იმაში კი არ არის რისი გწამდეს, არამედ იმაშია თუ როგორ გწამდეს.

თუნდაც მომკალით, მაგრამ არასოდეს ვიტყვი რომ მილიონერი რომელიც ქველმოქმედებას ეწევა აღფრთოვანების ღირსი იყო!

სიკეთე უკვალოდ ქრება ბოროტებას კი ყოველთვის მოჰყვება შედეგები.

ყოველი ღარიბი თვალთმაქცობს ფულისადმი გულგრილებაში, ამიტომაც არიან ღარიბნი.

როცა ბავშვი იზრდება სასწაული ქრება.

ჩვენ ვპატიობთ მათ ვინც ჩვენზე მაღლაა, ხოლო მას ვინც ჩვენი ტოლია არ ვპატიობთ თუ ის ოდნავ სიდიდეს მოინდომებს.

სიყვარული დროებითი ავადმყოფობაა, რომლის დროსაც უნდა წახვიდე სახლიდან და დარჩე საკუთარ თავთან მარტო, ასე არ არის?