David Woodard
Woodard in 2013
Algemene informatie
Geboren	6 april 1964
Geboorteplaats	Santa Barbara, Californië
Land	USA
Portaal    Muziek

David Woodard (geboren op 6 april 1964) is een Amerikaanse schrijver en dirigent. Tijdens de jaren 1990 bedacht hij de term prequiem, een porte-manteauwoord van preventief en requiem om het componeren van toegewijde muziek op de boeddhistische manier, die tijdens of net iets voor de dood van zijn lijdend voorwerp ten gehore wordt gebracht, te beschrijven.^[1][2]

Herdenkingsdiensten in Los Angeles waarbij Woodard als dirigent of als muziekregisseur aanwezig was, omvatten een burgerceremonie uit 2001 in de inmiddels niet meer bestaande Angels Flight-kabelspoorbaan ter nagedachtenis van Leon Praport en zijn gewonde weduwe Lola.^[3][4]:125 Hij heeft ook requiems voor dieren in hun natuurlijke leefomgeving ten gehore gebracht, waaronder een voor een Californische bruine pelikaan op de top van een zandduin waar het dier was gevallen.^[5]

Woodard staat bekend om zijn replica's van de Dreamachine, een licht psycho-actieve lamp, die in musea over de hele wereld zijn tentoongesteld. In Duitsland en Nepal staat hij bekend om zijn bijdragen aan het literaire tijdschrift Der Freund, inclusief artikelen die hij heeft geschreven over interspecies karma, het plantenbewustzijn en de Paraguayaanse nederzetting Nueva Germania.^[6]

Opleiding

Woodard is opgeleid aan de New School for Social Research en UCSB.^[7]

Nueva Germania

In 2003 werd Woodard in Juniper Hills (Los Angeles County) Californië verkozen tot raadslid van de gemeente. In deze hoedanigheid stelde hij een zusterstadrelatie voor met Nueva Germania in Paraguay. Om zijn plan kracht bij te zetten reisde Woodard naar de voormalige vegetarische/feministische utopie en ontmoette daar het bestuur van deze nederzetting. Na een eerste bezoek koos hij ervoor om deze relatie niet te intensiveren, omdat hij in de gemeenschap een studieobject voor zijn latere geschriften had gevonden. Wat hem vooral interesseert zijn de proto transhumanistische ideeën van de speculatieve designer Richard Wagner en Elisabeth Förster-Nietzsche, die samen met haar man Bernhard Förster tussen 1886 en 1889 de kolonie stichtten en daar ook leefden.^[7]

Van 2004 tot 2006 leidde Woodard talrijke expedities naar Nueva Germania en ontving daarvoor de steun van de Vicepresident van de Verenigde Staten Dick Cheney.^[8] In 2011 verleende Woodard de Zwitserse schrijver Christian Kracht toestemming om hun omvangrijke persoonlijke correspondentie, die grotendeels ging over Nueva Germania,^{[9]:113–138} in twee delen onder de naam Der Wehrhahn Verlag Universität Hannover te publiceren.^{[10]:180–189} Van de briefwisseling zegt de Frankfurter Allgemeine Zeitung: "[Woodard en Kracht] vernietigt de grens tussen leven en kunst."^[11]l stelt dat het eerste deel, Five Years, vol. 1,^[12] "het spirituele voorbereidende werk" voor de latere roman Imperium van Kracht is.^[13]

Volgens Andrew McCann "Vergezelde Kracht Woodard op een reis naar wat er nog over is van de plek, waar afstammelingen van de oorspronkelijke kolonisten onder primitieve omstandigheden leven. Zoals de correspondentie laat zien, gaf Kracht gehoor aan Woodards wens om het culturele profiel van de gemeenschap te bevorderen en om een miniatuur van het Bayreuth-operahuis te bouwen op de plek van de voormalige gezinswoning van Elisabeth Förster-Nietzsche.”^{[14][n 1]} In de afgelopen jaren is Nueva Germania getransformeerd tot een interessante bestemming met bed & breakfasts en een geïmproviseerd historisch museum.

Dreamachine

Van 1989 tot 2007 bouwde Woodard replica's van de Dreamachine,^[15] een stroboscopische uitvinding bedacht door Brion Gysin en Ian Sommerville, waarbij een cilinder met sleuven, gemaakt van koper of papier, rond een elektrische lamp ronddraait en wanneer het met gesloten ogen waargenomen wordt, kan de machine mentale aberraties veroorzaken, die vergelijkbaar zijn met een drugsintoxicatie of dromen.^{[n 2]} Na het schenken in 1996 van een Dreamachine aan Los Angeles County Museum of Art visuele retrospectieve Ports of Entry^[16] van William S. Burroughs, raakte Woodard bevriend met de auteur en gaf hem voor zijn 83ste en laatste verjaardag een ‘Bohemian model’, een papieren model van de Dreamachine.^[17][18]:23 De voormalige machine werd in 2002 door Sotheby's aan een particuliere verzamelaar geveild en het laatste exemplaar van Burroughs is voor langere tijd uitgeleend aan het Spencer Museum of Art.^[19]

Zie de categorie David Woodard van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.